สวัสดีจ้ะ ลูกของพ่อ
พ่อคิดๆ ดูแล้ว พ่อคงไม่ใส่เลขลำดับในจดหมายของพ่อแล้วล่ะ เพราะพ่อคิดว่าต่อไป ลำดับก็คงไม่มีความหมาย เพราะพ่อคงอยากให้ลูกกลับมาอ่านแบบไม่เรียงลำดับ เพราะพ่อเองก็เขียนแบบไม่มีลำดับเหมือนกัน และพ่อเชื่อว่า การอ่านแบบสุ่ม บางครั้งก็นำพาให้เราไปได้อ่านอะไรที่เหมาะเจาะลงตัวกับจังหวะชีวิตเราในตอนนั้นได้อย่างไม่น่าเชื่อได้เหมือนกัน เหมือนการเปิดหนังสือดีๆ ขึ้นมาสักหน้าโดยไม่เลือกว่าจะอ่านอะไร หลายครั้ง พ่อก็ได้อ่านอะไรดีๆ ที่เหมาะกับจังหวะเวลานั้นๆ ได้บ่อยๆ เหมือนกัน
มาเข้าเรื่องของเราดีกว่า พอดีตอนนี้พ่อนึกถึงคำว่า "กตัญญู" อยู่ลูก
คิดว่าลูกคงเข้าใจความหมายของคำคำนี้แล้ว กตัญญู คือการรู้และสำนึกในสิ่งที่ผู้อื่นเคยทำไว้ให้กับตัวเอง และคนไทยมักต่อท้ายยาวๆว่า กตัญญู กตเวทิตา ซึ่งพ่อก็ไม่แน่ใจหรอกลูกว่ามันหมายความว่าอะไรแน่ แต่คงจะหมายถึงนอกจากรู้คุณเขาแล้ว ก็ต้องคิดตอบแทน หรือปฏิบัติต่อเขาอย่างดีให้สมกับความดีที่เขาเคยทำให้เราน่ะลูก
ความกตัญญูเป็นเรื่องสำคัญนะลูก โดยเฉพาะกับพ่อแม่ผู้ให้กำเนิด เพราะถือว่าตัวเรานั้นมีชีวิต มีเลือดเนื้อขึ้นมาได้ เติบโตอย่างปลอดภัย และได้รับสิ่งต่างๆ ในช่วงต้นของชีวิตก็จากพ่อและแม่ ดังนั้นถ้าวันหนึ่งลูกมีกำลังที่จะทำสิ่งต่างๆ ได้เอง ก็อย่าลืม กตัญญูต่อพ่อและแม่ให้มากๆ นะลูก โดยเฉพาะแม่ เป็นคนสำคัญที่สุดในชีวิตลูกก็ว่าได้ ที่ไม่ว่าอย่างไร ก็ห้ามทำร้ายร่างกายและจิตใจของแม่เป็นอันขาด ช่วยเหลือเจือจานเท่าที่ทำได้จนสุดกำลัง แต่ต้องอยู่ในกรอบเหตุผลและศีลธรรมอันดี
ที่พ่อพูดถึงเรื่องนี้ เพราะพ่อสังเกตเห็นว่าจิตใจของผู้คนในตอนนี้ ต่างจากสมัยพ่อยังเด็กๆ อยู่มากๆ เลยลูก.. คนสมัยนี้เรียนมาก ความรู้มาก แต่กลับห่างไกลจากการยกระดับจิตใจตัวเอง พากันใช้ความรู้ที่มีมาเอาเปรียบกัน จนแม้แต่คนที่เคยมีบุญคุณ ก็ยังเอามาวัดน้ำหนักบุญคุณเอาตามใจว่า เท่านี้ถือว่าชดใช้กันพอแล้ว ต่อไปจะเนรคณ หรืออกตัญญูยังไงก็ได้ ไม่รู้สึกว่ามันเป็นเรื่องผิดบาป หรือไม่ดีแต่ประการใด
ในมุมมองของพ่อ บางเรื่องบางคน ก็อาจคิดแบบนั้นได้ แต่กับบางเรื่องบางคน ก็คิดแบบนั้นไม่ได้ ซึ่งพ่อขอเน้นให้ลูกอย่าลืมบุญคุณของ 1.คนที่ให้ชีวิต 2.คนที่ให้โอกาส สองอย่างนี้สำคัญมากนะลูก คนเราถ้าไม่มีชีวิต ก็ไม่มีสิทธิ์จะทำอะไรได้อีก หรือต่อให้มีชีวิต แต่ไม่มีโอกาส ต่อให้ลูกเก่งแค่ไหน มีความพร้อมแค่ไหน อยากทำแค่ไหน ลูกก็อาจจะไม่ได้ทำก็ได้
อย่าเติบโตเป็นคนที่ขึ้นสู่ที่สูงโดยเหยียบย่ำคนที่เคยช่วยเหลือลูกขึ้นไปเป็นอันขาดนะลูก แต่ต้องสำนึกไว้ว่า เราสูงแล้วเรามีโอกาสแล้ว ก็ต้องช่วยเหลือคนที่เคยช่วยเหลือเราให้เขาได้รับโอกาสขึ้นมาเท่ากับเรา หรือเหนือกว่าเราได้บ้าง เพราะสุดท้ายสิ่งที่สำคัญที่สุดในชีวิต คือความสุขใจจ้ะลูก
ถ้าเราเป็นผู้ให้ สักวันเราจะได้รับนะลูก... อย่าร้องขออะไร ถ้าเราไม่เคยให้อะไร
และความกตัญญูนี่แหละ เป็นเครื่องหมายของคนดี ที่จะทำให้ลูกได้เป็นทั้งผู้รับและผู้ให้อย่างไม่ขาดแคลนไปตลอด
รัก
พ่อ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น